dj'en, de nieuwe fotografie

Fietsen is het nieuwe golf. Geruite debardeurs en bijbehorende bermuda’s worden ingeruild voor spannende lycra tenues en het golfkarretje gevuld met een arsenaal glimmende clubs maakt plaats voor een carbon bolide met dito wielen. Maar de blitse outfit en state-of-the-art materiaal ten spijt, zonder fysieke insteek sta je nergens. Diegene die het hardst, met de juiste techniek, tegen de bal slaat, die slaat het verst en diegene die het hardst op de trappers staat, die rijdt het snelst. Dj spelen is geen fysiek gegeven, hoewel een marathon set in een stomende locatie wel een aanslag is op je lichaam. Dj spelen heeft wel een technische insteek, maar de beste beatmatch in de vingers heeft is niet noodzakelijk de beste dj. Scratch dj’s buiten beschouwing gelaten, waarbij de technische skills de basis vormen van hun wedstrijdsets. Maar de dj die gedurende zijn set mensen aan het dansen moet zetten en houden en die dat met verve doet, die kan je moeilijk afrekenen op een technisch aspect.

Daarom dat dj’en gewoon de nieuwe fotografie is. Digitale fotografie werd betaalbaar in het laatste decennium, plots had iedereen een digitale camera, kon iedereen dezelfde professionele foto’s maken als de professionele fotograaf. En wat meer is, de evolutie liet de fotograaf toe om het foto- nemen proces te automatiseren. Een technisch aspect van fotografie, sluitertijd en scherptediepte op elkaar afstemmen, om tot een juiste belichting te komen, werden plots door de camera uitgevoerd. De wereld op zijn kop! Plots werd alleen het kaderen van het juiste beeld van belang, en met de nabewerkingssoftware van vandaag kan je ook daar vragen bij stellen. Hoe dan ook wordt geen enkele fotograaf afgerekend op het gebruik van deze functies, want het beeld is belangrijker dan de wijze waarop het beeld gemaakt wordt.

De kost van een muziekcollectie is verwaarloosbaar geworden en voor een beetje dj-booth moet je heden ten dagen geen maanden meer werken. En die ene skill die je als dj had, de beatmatch, die is verdorie ook publiek toegankelijk via de SYNC-knop. Bij elke nieuwe hardware iteratie laaien de discussies op, over het al dan niet echt zijn van je performance en de legitimiteit van je status als dj, als je die bewuste knop waagt in te drukken. Maar waarom …

Visueel maakt het weinig tot geen verschil. De superstar dj staat tegenwoordig hoog en droog boven zijn publiek, tikken tegen een wieltje of een knop indrukken maken niet direct het grote verschil. En de gemiddelde trouwfeest dj doet er alles aan op de booth zo clean mogelijk te maken, waardoor de gehele dj set verdwijnt achter een mooie facade. Zonder de technische evolutie draaiden we allemaal nog met pitch-loze platendraaiers of 2 identiek huis-tuin-en-keuken sony CD-spelers, terwijl de platendraaiers dienst doen als klaarlegplatform voor het volgende CDtje. Toen bestonden er ook goeie dj’s. Gasten die plaat na plaat het publiek verder in extase brachten door hun muziekkeuze en met zeer beperkte mogelijkheden een vloeiend geheel konden neerzetten.

Is de manier waarop dan zoveel belangrijker dan het resultaat? Ben je effectief een valsspeler als je de technologie een stuk van het creatieve proces laat overnemen? Ligt de gemiddelde feestneus wakker als hij na een hele avond dansen te weten komt dat er gesynct werd? Zou je ooit een boeking mislopen omdat je plots zegt dat je een laptop dj bent? Of kunnen we beter de tijd die de polemiek voeden kost investeren in de essentie, het creatieve en muzikale kader, want minimum 95% van de dj’s die wekelijks ergens ten velden hun naam proberen waar te maken worden daar op afgerekend.

een band ...

Het is tijd voor een rant, een tirade waarbij het calimerie-gevoel van “Ik is klein en zij zijn groot” weer eens in de verf wordt gezet. Want hoe je het ook draait of keert … als dj moet je altijd de duimen leggen voor een band … als eenzaat tegen een stel lieden die hengsten op een muziekinstrument, hun ding doen, een hoop stuff in de weg laten staan en afbreken tijdens de festiviteiten. Probeer als dj maar eens verkocht te krijgen dat je de discobar komt opzetten als de mensen nog aan het eten zijn …

Voor de aanvang van de festiviteiten kom je toe, de band staat netjes centraal opgesteld, alles is klaar om het feest in gang te trappen. Waar staat de DJ? Ah … daar langs de zijkant. Mooi zo … is er een tafel, 2 stopcontacten ? Euuh … tja niet aan gedacht eigenlijk. Meestal is “daar langs de zijkant” dan achter de boxen, op de plaats die de band als backstage beschouwt en toevallig net op de doorgang naar buiten, zodat op het moment dat de band hun rommel naar buiten beginnen sleuren je als dj van links naar rechts dient te hoppen want de heren moeten passeren. Liefst wordt dit alles overgoten met een saus van gasten die plots overlopen van inspiratie en verzoekjes komen vragen, vergezeld van een verhaal waarom dit nummer het belangrijkste nummer van de hele avond is en dat ik het zeker moet draaien … als het zo belangrijk is … vraag het dan aan de belangrijkste man op het feest … de zanger van de band !!

Maar goed … we staan opgesteld en de roadies van de band zullen de dj tafel wel helpen verzetten als de band stopt met spelen, ware het niet dat alles op een klaptafel is opgesteld die niet gemaakt is verzet te worden … en dat de band een uur nadat ze gestopt zijn met spelen lustig cases aan het af en aan sleuren is. Gelukkig was het een goeie band, ambiance makers, die op 1h30 een hoop knallers erdoor jagen, het publiek staat te springen, iedereen geniet en maakt er een feestje van. Als ze hun sprint hebben afgewerkt kan de dj aan zijn 5 uur durende marathon beginnen. Bis nummers zitten erop … de band druipt af, iedereen kijkt naar jou … als een bezetene sta je te rammen op de cue knop, de PA verantwoordelijke moet de dj installatie nog open zetten … gejoel … eindelijk … geluid. Een knaller van formaat, het feest gaat verder … de band moet even tot zichzelf komen in hun backstage … toevallig rond de discobar … alsof de gemiddelde dj in afwachting van zijn dj set een barkruk neerpoot tussen de zanger en de gitarist en daar even aan zijn rum-cola gaat zitten sippen.

Je staat in het duister, letterlijk en figuurlijk … de spots op de band gaan uit, monitoring voor de dj daar is niet aan gedacht … geconcentreerd probeer je alles naadloos aan elkaar te mixen op je koptelefoon terwijl je passerende flightcases ontwijkt. Het is verzoekjestijd … als mijn bilnaad zou fungeren als betaalgleuf van een jukebox zou mijn gage verdubbeld zijn … iedereen pikt een set van een band vol coole muziek, maar een dj … die moet springen en onmiddellijkiedereen doen servetten zwaaien en de zon in hun hart laten schijnen.

Maar waar je echt gek van wordt, is thuis gezapig zitten computeren en dit vinden in je mailbox …

wij organiseren een feest (huwelijksverjaardag) voor 100 à 200 personen in een tent in onze tuin te Tremelo. Wij zijn nog dringend op zoek naar een DJ met eigen installatie en licht. Bent u nog vrij op deze dag. Wat kan u als basis voorstellen en wat is uw prijs daarbij? Van welk tot welk uur speelt u? Vermits wij ook een betalend live-optreden van ong. 1 uur hebben, is het budget beperkt. Tijdens dit uur kan u ook iets eten en drinken...

2014 ... episch

De beats van techno monster Cari Lekebush dreunen door de kamer. Ik lig onderuitgezakt in mijn zetel te doezelen, terwijl de gedachten onwillekeurig afdwalen. Sid Vicious van de Sex Pistols brabbelde ooit op onnavolgbare wijze Frank Sinatra’s woorden “and now the end is near … so I face the final curtain” … a final party in dit geval, voor het doek valt, voorlopig althans, over draaiseizoen 2014. En wat een jaar was 2014 … kick off was een wintertrouw in Kortrijk waar mijn kleinste neefje in het huwelijkssleetje stapte in het prestigieuze Broel Hotel, daarna passeerde ik langs de serres van de Verbeke Foundation, een stel hoeves, klassiekere feestzalen, kastelen, machinezalen, een gigantische tent en afsluiten doen we in het Atomium. 2014 mag dan wat schoorvoetend begonnen zijn met slechts een handvol boekingen, het werd een jaar van “we’re flying high … we’re flying high up to the sky” hoogvliegers. Voor het derde jaar op rij deed the Antwerp posse, waar ik onderhand huistrouwfeest dj ben, zichzelf alle eer aan en liet de serres letterlijk en figuurlijk daveren met een stomend feestje. Ik heb luidsprekers, discobar en mezelf weten meehompen met een springende massa op een zwevende houten vloer. Ik heb een fabriekzaal uit zijn dak zien gaan met een saxofonist aan mijn zijde, overgoten met vuurwerk, confetti, gin hendrickx en een ice bucket challenge … en als het een beetje meezit zitten er vanaf volgende week nog maar 8 bollen aan het Atomium. 2014 was het jaar van de “studio ibiza” toestanden … op zich best wel leuk, maar het is niet het kruit dat opgewassen is tegen het tomorrowland geweld of de über klassiekers op de “foute Cds” of “I Love the 90s” … 2014 was het jaar weer ingetogen feesten niet aan de orde was, het dak moest eraf en liefst aan 150 of meer BPMs. Maar de rode draad doorheen al die escapades waren mensen die zin hadden in een feestje. Want als je als DJ de pannen van het dak draait en de wildste bewegingen zijn het ritmisch meebewegen van de wijsvinger en het hoofd naast de dansvloer, dan heb je een probleem. Maar als het trouwkoppel de dansvloer bezet en zonder veel aansporen de rest van de gasten aanzet hetzelfde te doen, dan is het aan de dj om katalysator te spelen en van een inse geweldig feest, een episch te maken.

Moeilijke omstandigheden ...

Tomorrowland mag misschien al jaren de kwaliteitslabel van "Beste festival te wereld" dragen, het blijft klein bier tegen het grootste, het mooiste, het gemoedelijkste en bovendien gratis festivalletje dat jaar en dag plaatsvond in Berlijn. 3 epische edities mocht ik meemaken … 3x een namiddag achter vrachtwagens hupsen op opzwepende beats en 's avonds verzamelen rond de siegessäule om het kruim van de internationale dj community hun ding te zien/horen doen. Eveneens fantastisch was de aanblik van dj's die bovenop een vrachtwagen het volk aan het mennen waren, waarbij de uitdaging niet zozeer het volk in beweging krijgen en houden was, maar de discobar een beetje stil houden zodat niet alles enkele meters lager terecht. Zaterdag had ik een soortgelijke ervaring. Organic conceps zorgde met de silhouette tent voor een unieke locatie, maar met 200 bereidwillige en enthousiaste dansers werd de houten vloer ei zo na een trampoline. En hoewel de platenspelers en cd spelers vandaag de dag stof staan te happen en portables geen last hebben van vibraties, moest ik geregeld alles vastgrabbelen en terug ordenen op de dj tafel. Ook toetsenbord gewijs op zoek gaan naar een volgende bom was niet evident op een spingend toetsenbord … feestjeeeeuuuhhhh. De wedding planner werd nog aan het werk gezet om tafels en stoelen aan de kant te zetten en de trampoline te vergroten, niet geheel succesvol want de discobar heeft nog 2 aanvallen van over-opgewonden gasten moeten weerstaan. En hoewel het keer op keer een beetje koffiedik kijken wat de avond zal brengen, of de muziekkeuze van het bruidspaar wel te rijmen valt met die van hun gasten, of de gasten wel zin hebben in een feestje of eerder de kat uit de boom kijken … was het weer een schot in de roos. Vanaf de eerste song tot de laatste knaller, werd elke regendruppel die de tent raakte onverbiddelijk herleid tot stoom, tot kort voor vieren de elektriciteitstoevoer besliste een einde aan het feest te maken. En als je dan achteraf hoort dat je de gasten die in het aanpalende hotel het grootste gedeelte van de nacht uit hun slaap hebt gehouden, maar dat het niet direct een probleem was want de dj was dik in orde, geeft dat toch een extra boost en voldoening.