De discobar werd met mijn alziend oog geïnspecteerd en met grote verbazing werd gekeken naar bakken vol met CDs. Iemand zei nog smalend, die zilveren schijfjes, je moet dat in die gleufjes steken en dan komt er muziek uit de boxen. Ik was op een fuif, ik stond niet achter de mengtafel, moest niet werken en kon het beste van mezelf geven op de dansvloer. Een licht getik op mijn schouder, ik werd uit mijn trance gehaald en keek in de ogen van een individu dat wild schuddend nee knikte. Na een vragende blik zijn richting uitgestuurd te hebben, kreeg ik de comment dat de mixing van de dj in kwestie, de flow van de avond niet direct ten goede kwam en diens meer … om maar te zeggen, we zijn vakidioten en iedereen in je kennissenkring die weet het.
Als dj ben je dus nooit alleen. Je moet, op de meeste feesten, niet direct het arendsoog boven halen om de collega-dj te spotten. In het beste geval is het een ietwat op leeftijd zijnde familielid die voor het feestgedruis echt losbarst, gefascineerd naar het grote aantal knoppen op je controller kijkt, waarna hij meestal vrolijk aankondigt dat hij vroeger ook dj is geweest. Al snel komt dan de computer aan bod die alle muziek bevat en dat dat toch makkelijker is dan met een auto vol platenbakken rondzeulen. Een ander model, nog steeds volledig onschadelijk, postuleert zich meestal aan de rand van de dansvloer en heeft niet direct de nood te moeten melden dat hij zich ook met plaatsjesdraaierij bezig houdt. Maar je wordt met argusogen gevolgd en goede maar vooral minder voor de hand liggende platenkeuzes en overgangen worden met een goedkeurende knik en het bijhorende trekje van de mondhoek bekroond. Bij fouten daarentegen volgt een nee-nee meewarend hoofdschudden, eventueel gevolgd door een veelzeggende face-palm.
En dan heb je nog de concullega’s die een paringsdans met de geboekte dj starten door een tijd rond de discobar/dj booth te hoveren, even flux leunen op de dj tafel, een glimp opvangen van de gear en als het echt een bolleboos is … een knipoog en vingerschot naar de dj. Als het ijs gebroken is, komen de verzoekjes, veelal wordt in een adem reeds toegevoegd hoe goed het verzoekje aansluit bij datgene dat door de boxen schalt. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen problemen met verzoekjes, maar kom aub met iets bruikbaars, iets waarmee de dansvloer vol blijft en waar de man achter de draaitafels iets heeft van “damn good one, daar had ik niet aan gedacht”. Het gros houdt het hierbij voor bekeken.
De rest, die moeten nog eens nadenken over het concept working-dj. Dat de gemiddelde feestvierder niet begrijpt dat je niet direct in staat bent een levensverhaal te beluisteren als je met een koptelefoon op je oren staat, daar kan ik mee leven, maar als meneer de collega gedurende die periode staat te neuten over zijn staat van dienst en godbetert zijn pint postuleert naast de mengtafel terwijl hij foto’s laat zien van zijn eigenste dj-booth in de man cave … dan … dan … dan … rol je met je ogen, zakt snikkend in elkaar, in gedachte … want het zijn iemands gasten, het is niet je eigen feest waarbij je zonder enige schroom iemand kan uitkafferen … kortom je luistert, kijkt vol interesse naar ’s mans gear en rond af met een bemoederend schouderklopje, terwijl je evolutie dankt voor het digitale draaien, want dit soort types vraagt geheid of ze eens met hun biertengels in je platenbak mogen snuisteren …
