Groteske kandelaars zorgen ervoor dat het zilverwerk op de piekfijn uitgedoste tafels schittert in overdadig kaarslicht. Elk glas en stuk couvert werd met de grootste omzichtigheid en precisie neergezet, naamkaartjes ondergingen ettelijke revisies voor ze goed genoeg bevonden werden om de gasten aan de feestdis te laten plaatsnemen. En dat alles natuurlijk in een omgeving die grootsheid en "het perfecte feest" ademt. De goedkope plastiek bakjes, gevuld met bont gekleurde balpennen en een stapel papiertjes met opschrift "artiest" en "titel" beiden gevolgd door een horde puntjes, doet menig maître huiveren, het spreekwoord met de tang en het varken doet hier meer dan ter zake.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen verzoekjes, ze kunnen in tijden van zinsverbijstering tijdens een set soelaas brengen en van tijd tot tijd komen gasten aandraven met verloren parels die jaren nadien nog in je sets opduiken, alleen omdat ze dat toen kwamen vragen. Maar voor je een verzoekje indient, moet je een zekere schroom overwinnen. Je moet die man (of vrouw) achter de discobar trotseren, je kan op de rooster gelegd worden over het hoe en waarom van juist dat nummer. Hoe dan ook essentieel bij het aanvragen van een nummer is titel en eventueel ook een uitvoerder. De toestand van de aanvrager herleid het "mag ik een nummerke aanvragen" vaak tot een aflevering van hints waar je het raden hebt wat ze nu eigenlijk bedoelen, "Dat nieuw nummer, met die stevige beat" helpt overigens niet. Het nummer in kwestie neuriën terwijl het dansfeest al olijk aan de gang is en muziek desgevallend door de boxen schalt biedt geen soelaas. Eindigen doen we meestal bij "mag ik anders effe in uwe compjoeter kijken" ... Dude, met de "nana" waar we tot nu toe geraakt zijn, kom je niet verder dan De Radio's of Vaya Con Dios en scrollend op zoek gaan naar "jamma iedereen kent dat" tussen pakweg 10.000 mp3s zal ook geen winnaar opleveren.
Zie je dat niet zitten, moet je op zoek naar pen en papier, dat laatste niet zelden een papieren zakdoek, een stuk servet of een velletje wc-papier om je wensen op te noteren, zodat je dat in een onbewaakt moment fluks achter de dj-booth kan droppen. Voor de papiertjes heb je geen logopedische kwaliteiten nodig, soms een basiskennis hiërogliefen en veelal een goed inzicht om de verbanden te leggen tussen de neergeschreven uitvoerder en titel en dat wat ze effectief bedoelen. Neem bijvoorbeeld ... "2 Belgen - Layla" willen ze gewoon "Lena" of is dit een gewiekste manier om zowel Eric Clapton als 2 Belgen aan te vragen, wie in hemelsnaam is "Brand van 3000" en sinds wanneer heeft Daan meerdere Housewives, alsof 1 zo'n ding nog niet genoeg miserie met zich mee brengt.
In alle geval zorgen die papiertjes op de tafel ervoor dat de drempel tot het lanceren van een verzoekje volledig wordt weg genomen, in het slechtste geval wordt de dj bedolven onder een karrenvracht liedjes, waar als puntje bij paaltje komt niet op gedanst wordt door het verzoekelement in kwestie. Het gemiddelde dansfeest geeft een dikke 100 gasten de mogelijkheid 1 nummer aan te vragen, van "green grass of home" tot "army of hardcore" ... als dj zoek je laverend door een scala genres naar de grootste gemene deler om zodoende de dansvloer gevuld te houden, bovendien probeer je nog een beetje een lijn te creëren zodat alles vloeien in elkaar over loopt en speel je met energie levels alle aanwezige populaties eens op de dansvloer te krijgen.
En dan heb ik het nog niet gehad over de tirades die worden neergepend omdat X niet tevreden is met de muziek, terwijl de dansvloer afgeladen vol staat en het gros van de genodigden volledig uit hun dak gaan en de tijd van hun leven hebben.
Als je inspiratie wil opdoen ... verzpekjes board
