Groteske kandelaars zorgen ervoor dat het zilverwerk op de piekfijn uitgedoste tafels schittert in overdadig kaarslicht. Elk glas en stuk couvert werd met de grootste omzichtigheid en precisie neergezet, naamkaartjes ondergingen ettelijke revisies voor ze goed genoeg bevonden werden om de gasten aan de feestdis te laten plaatsnemen. En dat alles natuurlijk in een omgeving die grootsheid en "het perfecte feest" ademt. De goedkope plastiek bakjes, gevuld met bont gekleurde balpennen en een stapel papiertjes met opschrift "artiest" en "titel" beiden gevolgd door een horde puntjes, doet menig maître huiveren, het spreekwoord met de tang en het varken doet hier meer dan ter zake.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen verzoekjes, ze kunnen in tijden van zinsverbijstering tijdens een set soelaas brengen en van tijd tot tijd komen gasten aandraven met verloren parels die jaren nadien nog in je sets opduiken, alleen omdat ze dat toen kwamen vragen. Maar voor je een verzoekje indient, moet je een zekere schroom overwinnen. Je moet die man (of vrouw) achter de discobar trotseren, je kan op de rooster gelegd worden over het hoe en waarom van juist dat nummer. Hoe dan ook essentieel bij het aanvragen van een nummer is titel en eventueel ook een uitvoerder. De toestand van de aanvrager herleid het "mag ik een nummerke aanvragen" vaak tot een aflevering van hints waar je het raden hebt wat ze nu eigenlijk bedoelen, "Dat nieuw nummer, met die stevige beat" helpt overigens niet. Het nummer in kwestie neuriën terwijl het dansfeest al olijk aan de gang is en muziek desgevallend door de boxen schalt biedt geen soelaas. Eindigen doen we meestal bij "mag ik anders effe in uwe compjoeter kijken" ... Dude, met de "nana" waar we tot nu toe geraakt zijn, kom je niet verder dan De Radio's of Vaya Con Dios en scrollend op zoek gaan naar "jamma iedereen kent dat" tussen pakweg 10.000 mp3s zal ook geen winnaar opleveren.
Zie je dat niet zitten, moet je op zoek naar pen en papier, dat laatste niet zelden een papieren zakdoek, een stuk servet of een velletje wc-papier om je wensen op te noteren, zodat je dat in een onbewaakt moment fluks achter de dj-booth kan droppen. Voor de papiertjes heb je geen logopedische kwaliteiten nodig, soms een basiskennis hiërogliefen en veelal een goed inzicht om de verbanden te leggen tussen de neergeschreven uitvoerder en titel en dat wat ze effectief bedoelen. Neem bijvoorbeeld ... "2 Belgen - Layla" willen ze gewoon "Lena" of is dit een gewiekste manier om zowel Eric Clapton als 2 Belgen aan te vragen, wie in hemelsnaam is "Brand van 3000" en sinds wanneer heeft Daan meerdere Housewives, alsof 1 zo'n ding nog niet genoeg miserie met zich mee brengt.
In alle geval zorgen die papiertjes op de tafel ervoor dat de drempel tot het lanceren van een verzoekje volledig wordt weg genomen, in het slechtste geval wordt de dj bedolven onder een karrenvracht liedjes, waar als puntje bij paaltje komt niet op gedanst wordt door het verzoekelement in kwestie. Het gemiddelde dansfeest geeft een dikke 100 gasten de mogelijkheid 1 nummer aan te vragen, van "green grass of home" tot "army of hardcore" ... als dj zoek je laverend door een scala genres naar de grootste gemene deler om zodoende de dansvloer gevuld te houden, bovendien probeer je nog een beetje een lijn te creëren zodat alles vloeien in elkaar over loopt en speel je met energie levels alle aanwezige populaties eens op de dansvloer te krijgen.
En dan heb ik het nog niet gehad over de tirades die worden neergepend omdat X niet tevreden is met de muziek, terwijl de dansvloer afgeladen vol staat en het gros van de genodigden volledig uit hun dak gaan en de tijd van hun leven hebben.
Als je inspiratie wil opdoen ... verzpekjes board
zondag 31 juli 2016
zaterdag 2 januari 2016
De Cannondale synapse ... het verdict
DJ'en is bezwaarlijk te bestempelen als een gezonde bezigheid. Drank die altijd overvloedig wordt aangeboden en de ontelbare nachtbraakpartijen, want je bent altijd als laatste weg ... kortom af en toe wat beweging onder de vorm van sport is zeker en vast welkom, al was het maar omdat het allemaal wat makkelijker gaat met een beetje een conditie.
Ik fiets ... op een bolide met koestuur, uitgedost in spandex, met Dré zijn beats toeters in mijn oren om naast kilometers ook podcasts af te haspelen. Maar die bolide, die heeft ondertussen meer dan 20000 km op de teller, dus de zoektocht naar een nieuw ros is ingezet. Oeverloos de review sites afspeuren en op zoek gaan voor het meeste fiets voor een acceptabel budget. Als "bikeradar's best bike 2014" en 2015 runner up en een handvol laaiend enthousiaste reviews is de Cannondale Synapse dus waarschijnlijk een winner. Maar moeten we nu een nemen met schijfremmen of niet ... want schijfremmen dat is het neusje van de zalm, als je tot stilstand wil komen. En de 2015 best bikes hebben allemaal schijfdinges ... dilemma's dilemma's.
Gelukkig is er Gran Canaria, ik was er dit jaar ongeveer een maand, een kleine 1000km afgepuft met ruim 10.000 hoogtemeters, maar elke hoogtemeter, moet je terug naar beneden, het gedroomde testdomein dus voor schijfremmen. Eerste helft werd er gereden op een Cannondale Synapse model 2015 met gewone remmetjes, op de 25mm bandjes ipv 28mm is deze identiek aan het 2016 model terzijde). Over de fiets op zich kan ik vrij kort zijn, de lovende commentaar is terecht, dit is een heerlijke fiets. De wegen op GC zijn over het algemeen best mooi, maar je hebt stukken tarmac waar je met de billen dichtgeknepen hoopt dat je niet tegen de vlakte gaat, een hoop van die roadbuzz wordt inderdaad netjes weggefilterd. Nooit had ik hier de stijve nekklachten die ik op mijn eigenste race bolide ervaar, geometrie en iets meer rechtop zitten als ik alles goed begrijp, maar toch rijd je gewoon op een racefiets waarmee je tegen 60km per uur naar beneden komt. Remgewijs heb ik ook geen problemen ondervonden.
De 2e helft werd daarentegen geswitched naar dezelfde Synapse, model 2016 met schijfremmen. De bredere banden zijn een beetje bizar, het lijkt alsof je op een cyclocrosser zit, maar qua comfort voel je toch een verschil en wat breder rubber geeft toch een beetje extra gevoel van veiligheid als je de berg afzoeft. Maar die remmen ... het is even wennen, de feel is toch anders dan die standard remblokjes. Met 1 vingertje aan de hendels kan je je fiets van 50 km/h tot stilstand brengen, zonder het gevoel te hebben dat je je hendels door je stuur moet trekken. Bij lange, technische afdalingen resulteert dit in totaal geen krampen in handen en onderarmen door het vele remmen. Anderzijds voel je extra druk op je bovenarmen en schouders door de remkracht. De winst zit hem dus bijna volledig in het comfort, je kan veel relaxter remmen en dat geeft vooral in afdalingen waar het wegdek gehavend is en je dus eenvoudig je snelheid kan controleren een veilig gevoel.
Een gewonnen zaak zou je zeggen. 600 euro extra voor comfort en veiligheid, is 600 euro well spent. Nee dat is het niet. De lange beklimmingen zetten de rijder onder druk die een pak zweet verliest in het gevecht om zijn vege lijf naar boven te hengsten, de afdalingen vereisen het uiterste van het materiaal. En in die afdalingen bleek dat die schijfremmen toch nog niet klaar zijn voor een baanmachien. Slepende pads, waarbij de discs tegen de remblokjes aanslepen, iets wat zich bij de volgende beklimming quasi volledig oploste om na een volgende afdaling weer te manifesteren en in mindere mate het piepen van de remmen bij stevige remsessies laten toch een gevoel achter waarbij de techniek nog niet op punt staat.
Moet je dit "schuren" als normaal beschouwen ? Bij je auto zou je het althans niet accepteren, denk ik dan. Ook als je remblokjes van standaard callipers tegen je velg schuren omdat er een slagje in je velg zit, word je gek van het repetitieve gesleep, hetzelfde dus met die geweldige disc brakes. 600 euro voor extra comfort en irritatie vind ik dan weer een brug te ver. Kortom nieuwe dilemma's, een nieuwe fiets of nog wat wachten tot die schijfremmen meer op punt staan.
Ik fiets ... op een bolide met koestuur, uitgedost in spandex, met Dré zijn beats toeters in mijn oren om naast kilometers ook podcasts af te haspelen. Maar die bolide, die heeft ondertussen meer dan 20000 km op de teller, dus de zoektocht naar een nieuw ros is ingezet. Oeverloos de review sites afspeuren en op zoek gaan voor het meeste fiets voor een acceptabel budget. Als "bikeradar's best bike 2014" en 2015 runner up en een handvol laaiend enthousiaste reviews is de Cannondale Synapse dus waarschijnlijk een winner. Maar moeten we nu een nemen met schijfremmen of niet ... want schijfremmen dat is het neusje van de zalm, als je tot stilstand wil komen. En de 2015 best bikes hebben allemaal schijfdinges ... dilemma's dilemma's.
Gelukkig is er Gran Canaria, ik was er dit jaar ongeveer een maand, een kleine 1000km afgepuft met ruim 10.000 hoogtemeters, maar elke hoogtemeter, moet je terug naar beneden, het gedroomde testdomein dus voor schijfremmen. Eerste helft werd er gereden op een Cannondale Synapse model 2015 met gewone remmetjes, op de 25mm bandjes ipv 28mm is deze identiek aan het 2016 model terzijde). Over de fiets op zich kan ik vrij kort zijn, de lovende commentaar is terecht, dit is een heerlijke fiets. De wegen op GC zijn over het algemeen best mooi, maar je hebt stukken tarmac waar je met de billen dichtgeknepen hoopt dat je niet tegen de vlakte gaat, een hoop van die roadbuzz wordt inderdaad netjes weggefilterd. Nooit had ik hier de stijve nekklachten die ik op mijn eigenste race bolide ervaar, geometrie en iets meer rechtop zitten als ik alles goed begrijp, maar toch rijd je gewoon op een racefiets waarmee je tegen 60km per uur naar beneden komt. Remgewijs heb ik ook geen problemen ondervonden.
De 2e helft werd daarentegen geswitched naar dezelfde Synapse, model 2016 met schijfremmen. De bredere banden zijn een beetje bizar, het lijkt alsof je op een cyclocrosser zit, maar qua comfort voel je toch een verschil en wat breder rubber geeft toch een beetje extra gevoel van veiligheid als je de berg afzoeft. Maar die remmen ... het is even wennen, de feel is toch anders dan die standard remblokjes. Met 1 vingertje aan de hendels kan je je fiets van 50 km/h tot stilstand brengen, zonder het gevoel te hebben dat je je hendels door je stuur moet trekken. Bij lange, technische afdalingen resulteert dit in totaal geen krampen in handen en onderarmen door het vele remmen. Anderzijds voel je extra druk op je bovenarmen en schouders door de remkracht. De winst zit hem dus bijna volledig in het comfort, je kan veel relaxter remmen en dat geeft vooral in afdalingen waar het wegdek gehavend is en je dus eenvoudig je snelheid kan controleren een veilig gevoel.
Een gewonnen zaak zou je zeggen. 600 euro extra voor comfort en veiligheid, is 600 euro well spent. Nee dat is het niet. De lange beklimmingen zetten de rijder onder druk die een pak zweet verliest in het gevecht om zijn vege lijf naar boven te hengsten, de afdalingen vereisen het uiterste van het materiaal. En in die afdalingen bleek dat die schijfremmen toch nog niet klaar zijn voor een baanmachien. Slepende pads, waarbij de discs tegen de remblokjes aanslepen, iets wat zich bij de volgende beklimming quasi volledig oploste om na een volgende afdaling weer te manifesteren en in mindere mate het piepen van de remmen bij stevige remsessies laten toch een gevoel achter waarbij de techniek nog niet op punt staat.
Moet je dit "schuren" als normaal beschouwen ? Bij je auto zou je het althans niet accepteren, denk ik dan. Ook als je remblokjes van standaard callipers tegen je velg schuren omdat er een slagje in je velg zit, word je gek van het repetitieve gesleep, hetzelfde dus met die geweldige disc brakes. 600 euro voor extra comfort en irritatie vind ik dan weer een brug te ver. Kortom nieuwe dilemma's, een nieuwe fiets of nog wat wachten tot die schijfremmen meer op punt staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)