Je staat alleen, geisoleerd van de gasten. Door de verschillende compartimenten moet je de mensen 'communicerende vaten' gewijs naar de dansvloer lokken. De sterkte van de zaal is tevens de zwakte. Introverte zielen met drempelvrees kunnen hun danspasjes verbergen in een uithoek van de dansvloer en praters worden niet gestoord door het geluidsvolume, maar worden niet meegezogen in het feestgedruis waardoor de sociale feesters onder ons niet zo makkelijk over de dansstreep getrokken worden..
Een ander voordeel van de zaal ... de dansvloer is donker, zonder dat tafelgangers in diezelfde duisternis worden gezet. Een klein extra'tje aan discoverlichting maakt daar dus een wereld van verschil.
Het feest ansich had ergens eenzelfde dualiteit. Het bruidspaar was erg rock-gericht, geen probleem natuurlijk, in de beginjaren als dj draaide ik veelal grunge, wat new wave en het alternatievere gitaarwerk. Edoch de gasten hadden niet zoveel kaas gegeten van zwaarder raggen, alleen de bekendere deuntjes die jaarlijks hoog in de StuBru top 100 aller tijden prijken konden wat bijval genieten. Gelukkig boden weerom de 90s en 'C'est pour la petit bourgeoisie' toestanden soelaas om iedereen los te laten gaan.
En een zoeken naar een balans tussen Du Hast(Rammstein) en Dum Tek Tek(hadise) of Pennywise en Ixxel ... hoe dan ook dropen de meesten af met okselvijvers.
Met dank aan fotograaf Dirk ... een sfeerbeeldje ...
